Category
Szybko mija ten Wielki Post. Tak, jak w ogóle szybko mija czas – każdy to potwierdzi. Rzecz w tym, żeby nie zapomnieć, do czego to wszystko zmierza – a zmierza jednocześnie do początku i końca, do źródła i wypełnienia, do śmierci i życia. Wiosna nadchodzi, Pascha is coming!
Mamy Rok Miłosierdzia, więc ten temat sam się nasuwa. Ale nie tylko dlatego. Miłosierdzie Boże, choć w pewien sposób dzisiaj modne, to ciągle niepojęte. Miłosierdzie ludzkie chyba jeszcze trudniejsze, ale może tylko z pozoru? Dla mnie miłosierdzie obecnie to dwa słowa: przebaczenie i krew.
Robić w życiu, a zwłaszcza w życiu zawodowym to, co się lubi – to marzenie wielu osób. Większość narzeka, że jest zmuszona do takiej a nie innej pracy z powodów finansowych, a nie dlatego że doprowadziła ich do niej pasja, zainteresowania, czy jakieś życiowe cele.
Na początku Wielkiego Postu przypominam sobie o wydarzeniu, którego osobiście nie pamiętam, a przecież już nic większego mnie w tym życiu nie spotka. Naznaczono mnie niezmazalną pieczęcią. Bóg wyrył we mnie siebie. „Zapytano cię: «Czy wierzysz w Boga Ojca Wszechmogącego?» Powiedziałeś: «Wierzę» i zanurzyłeś się, to znaczy pogrzebano cię” (św. Ambroży).
Chcę napisać o moich wielkopostnych radościach. Coś tu zgrzyta, brzmi paradoksalnie? Może dlatego, że radość kojarzy się dziś najczęściej z wesołością, zabawą, rozrywką, przyjemnością – również tą niekoniecznie dobrą. Tymczasem chrześcijańska radość jest czymś zupełnie innym. Św. Paweł pisze wyraźnie, że powinniśmy się radować zawsze!
Wydawało się, że więcej o Bożym Miłosierdziu od św. Jana Pawła II nie można powiedzieć, że nie można go głosić silniej, uporczywiej, mocniej. Franciszek pokazuje, że można. To mocno niweluje mój „problem” z obecnym papieżem.
Bycie organistą parafialnym wymaga przyzwyczajenia się do dwóch przewróconych porządków w swoim życiu: zewnętrznego i wewnętrznego. Czasami trudno pogodzić je z jednoczesnym życiem w świecie, w dodatku z życiem rodzinnym. Ale… można.
Jednym z największych błędów, jakie popełniamy przy okazji Adwentu, jest sprowadzanie go do czasu „radosnego oczekiwania”. Mnóstwo jest z tego powodu nieporozumień.
Warto uświadomić sobie i wypowiedzieć wprost podstawową prawdę: Okna Życia nie ratują życia. Przynoszą więcej szkody, niż pożytku. Są iluzoryczną pomocą, ślepą uliczką, usuwającą na dalszy plan dużo lepsze i realniejsze sposoby pomocy potrzebującym, porzucanym (oddawanym) dzieciom.
Nie chcę wracać do tej historii na siłę, bo sama w sobie nie jest warta dalszego roztrząsania; nad upadkiem człowieka lepiej zamilknąć, zamiast nieopatrznie postawić siebie w roli „lepszego”, czyjegoś sędziego. Jednak dla wszystkich nas może to być pożyteczny przykład – bo w gruncie rzeczy jedynym, co różni go od naszych…